Down sendromu, vücut hücrelerindeki kromozom sayısının normal olmaması durumunda ortaya çıkan genetik bir anormalliktir. İnsan karakterini ve yapısını oluşturan genler bu kromozomlar üzerinde yer almaktadır. Normal insanlarda 23 çift, toplamda 46 kromozom bulunur. Down sendromunda ise, 21. kromozomda fazladan bir genetik materyal bulunur ve bu durum toplamda 47 kromozom olmasına yol açar. Bu kromozoma sahip olan bebekler genellikle anne karnında gelişemeyip hayatını kaybedebilir. Ancak bebek gelişir ve doğmayı başarırsa, down sendromlu olarak dünyaya gelir. Doğduktan hemen sonra yapılan muayenelerde down sendromu fark edilebilir.

Down sendromlu kişilerin çocukluk döneminde lösemiye yakalanma riski yüksektir. Ayrıca bu çocukların %40-45'inde kalp sorunları yaşanır. Bunların yanında enfeksiyonlara bağlı ölümler de gerçekleşebilir. Bu kişilere daha iyi bir yaşam kalitesi sunarak erken ölümlerin önüne geçilebilir.

Down sendromlu kişilerin ortalama yaşam süresi normal insanlardan yaklaşık 10-20 yıl daha azdır. Yani ortalama yaşam süresi 45 yıldır. Ancak 80 yaşına kadar yaşayan down sendromlu kişiler de vardır. Yaşamlarının uzun olması, kişilerin yaşam koşulları, gösterilen sevgi, ilgi, eğitim ve fiziksel gelişimin iyileştirilmesi gibi faktörlere bağlıdır.

Down sendromu olan kişiler doğdukları andan itibaren tedavi planı içine alınmalıdır. Bu tedavi planlarında fizyoterapi, özel eğitim desteği, konuşma terapisi, beslenme uzmanı desteği ve anne-babaya down sendromu konusunda bilgilendirme yapılmaktadır. Bu şekilde daha uzun ve kaliteli bir yaşam sürmeleri sağlanabilir.

Günümüzde tıbbi ve sosyal desteklerin artmasıyla birlikte, down sendromlu bireylerin yaşam kalitesi ve süresi belirgin şekilde artmıştır. Özellikle erken tanı ve doğru tedavi yöntemleri, bu bireylerin topluma daha aktif bir şekilde katılmalarını sağlamaktadır. Ayrıca, toplumda down sendromu konusunda farkındalığın artması, bu bireylerin daha iyi anlaşılmalarına ve kabul görmelerine katkı sağlamaktadır.

Down sendromlu bireylerin yaşam süreleri üzerine yapılan araştırmalar, genetik faktörlerin yanı sıra çevresel faktörlerin de büyük bir rol oynadığını göstermektedir. Bu nedenle, down sendromlu bireylerin yaşam kalitesini artırmak için bütüncül bir yaklaşım benimsenmelidir.

Sonuç olarak, down sendromlu bireylerin yaşam süresi ve kalitesi, erken tanı, doğru tedavi ve uygun sosyal desteklerle önemli ölçüde artırılabilir. Bu bireylerin topluma kazandırılması ve yaşam koşullarının iyileştirilmesi, hem bireyler hem de toplum için büyük bir kazanç olacaktır.