Çoğumuz down sendromu nedir bilmezken birden baktık ki hayatımızda down sendromlu bir üye. Başta çok üzüldük. Günlerce düşündük nasıl olacak üstesinden gelebilecek miyiz diye.

Hatta aklımızdan "Aldırsak mı acaba?" diye düşüncelerimiz geçti. Günlerce ağlandı. Neden ben diye soruldu. Kimi 40 yaş üzerinde doğum yaparak down sendromlu bebeğe sahip oldu, kimi 20 yaşında, kimi ilk çocuğunda, kimi üçüncü çocuğunda. Herkes bir şeyler söyledi. Çevremizdekiler ilk defa öğrendi down sendrom tanısını.

Günler geçti aylar geçti dendikten sonra bir de baktık 9. Ay kapıya dayanmış. Yaşamımızda engelli bir birey için kapıların açılmasına saatler kalmış derken baktık ki bir down sendromlu bebeğimiz dünyaya gelmiş.

Başta emme refleksini bile diğer çocuklar gibi algılayamıyordu korktuk değil mi çoğumuz? Ama sonuçta o sizin bebeğinizdi. Ne kadar down sendromluların birbirine benzediklerini söyleseler de sizin çocuğunuz elbette bambaşkaydı ve çok güzel bakıyordu. "Anne sana herkesten çok ihtiyacım var dermiş gibi. "

Günler geçti artık daha düzenli emiyordu bebek. Ama bu seferde emmesinde bir güçlük vardı refleksinde değil. Sanki yoruluyor gibiydi. Yapılan testler sonucunda kalbinde bir bölmesinin eksik olduğu odacıkların sıkıntılı ve ameliyata ihtiyaç olduğunu söylediler. O zaman bir kez daha yıkıldı anne ve baba. Bu sefer de o ufacık kalbi için gözyaşı döktüler.

Aradan kısa bir zaman sonra ameliyat günü geldi. Geceleri gözlere uyku girmemişti. Hiç ağlamadan ne yapacağını bilmeden el kadar bebek sessiz sedasız annesinin gözyaşları arasından gitti.

Ameliyat başarılı geçmişti. Herkes gözyaşlarını bu sefer sevinç için dökmüştü. Artık yoğun bakımdan çıkması bekleniyordu bebeğin. En nihayetinde oda oldu çıktı bebek gülümseyerek ve şimdi hala bizimle.

Kendisi Elif Rana bebektir. Şu an 3.5 yaşında. Henüz konuşamıyor el işaretleriyle anlaşıyoruz. Biraz inatçı ve her ailenin kendi bebeği güzel gelmesi gibi bizim de bebeğimiz dünyalar güzeli.

Onun iyi ki katili biz olup ondan kendimizi mahrum bırakmamışız diyoruz. Ailemizin en sevimlisi her sabah gülüşüyle bizi uyandırır mesela bize çok düşkün ve bizde ona.

Onlara bağırmak yerine sabırlı olun mutluluğu öğretin. Tahammül gösterin. Allah'tan sabır dileklerinizi eksik etmeyin. Ben Elif Rana'nın ablasıyım ve her gün Elifle gözlerimi açtığım için Allah'ıma duacıyım.

Elif'in hikayesini dinlediğiniz için teşekkürler. Her down sendromlu ailelere ve down sendromlu bebeklere sahip olacak ailelere sevgi ve saygılarımla.

Down sendromlu Elif Rana'nın ablası Aslıhan Poşul.

Aslıhan hanımın ilgisine ve samimiyetine inanarak sayfamızı yayına açtık. Sizde ailenizde ve çevrenizde bulunan down sendromlu çocuklarımız hakkında hikayelerinizi bizimle paylaşabilirsiniz. Çocuklarımız bizler için değerlidir"